Deze maand een gedicht van de dichter Anton Korteweg
FLUITEND
Ik vind, elke dag heeft genoeg
aan zijn eigen kwaad. Wie zijn dag
niet mint, gaat mokkend ten onder.
Sta zo opgewekt mogelijk op dus,
poets je tanden, omhels je vrouw,
kam je haar, lach tegen de spiegel,
ontbijt met thee en een eitje.
Je begint dan vanzelf in de loop
van de ochtend een beetje te fluiten.
Dat doe je de hele dag door
met wisselende intensiteiten.
Doe ’s avonds als ’s ochtends maar dan
met warm eten en een goed glas
- je haar hoef je niet eens te kammen -,
waarna met je vrouw naar bed.
Het fluiten neemt langzaam dan af
en houdt uiteindelijk op.
uit de bundel “Al fluitend” @ 2001 (Meulenhoff)
